wiązek Harcerstwa Rzeczypospolitej ma na celu wychowanie metodą harcerską – w myśl Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego – dzielnych, prawych i zdolnych do poświęceń ludzi. W wychowaniu tym chodzi przede wszystkim o stwarzanie warunków do harmonijnego i pełnego rozwoju człowieka we wszystkich obszarach jego osobowości: duchowym, emocjonalnym, intelektualnym i fizycznym oraz pomoc w odnalezieniu miejsca w społeczeństwie prowadzącego ku spełnieniu człowieka jako osoby ludzkiej.
Metoda harcerska opiera się o zasady:
naturalności – tzn. zamiast walczyć z nieokiełznanym temperamentem młodych ludzi, zamiast tępić ich naturalny, nie zawsze akceptowany przez dorosłych styl życia, system wychowania harcerskiego stara się go wykorzystać i zaprząc do pracy dla ich własnego dobra, a pośrednio także dla dobra ogółu.
Tworzone w pracy harcerskiej sytuacje wychowawcze wykorzystują cechy charakterystyczne dla wieku harcerek i harcerzy: entuzjazm, pragnienie przygód i przeżyć;
oddziaływania od wewnątrz lub indywidualizacji – przez co nie tylko ogólnie znane, naturalne skłonności młodych ludzi, ale również, czy raczej przede wszystkim indywidualne możliwości, potrzeby i oczekiwania każdego z nich, są podstawą prowadzonej pracy wychowawczej;
dobrowolności i świadomego stosunku do harcerstwa – oznacza, że przynależność do organizacji harcerskiej nie może być w żaden sposób narzucana z zewnątrz;
oddziaływania pośredniego, czyli wychowanie przez czyn, a nie umoralniające pogadanki; uczenie się przez działanie, a nie mówienie o nim, doświadczanie przez przeżycie, a nie wykład;
oddziaływania pozytywnego, tzn. wychowując przez przykład, należy opierać się na wskazaniach, a nie zakazach, kreować przykłady postaw zgodnych z harcerskimi ideałami, a nie szukać i piętnować tych, którzy z Prawem Harcerskim niewiele mają wspólnego;
wzajemności oddziaływań czyli instruktor oddziałuje na harcerzy jako starszy brat, przyjaciel, przewodnik, ale i harcerska gromada oddziałuje na instruktora, co świadomi instruktorzy traktują jako nieocenioną pomoc w samowychowaniu. Innym przejawem są wpływy wzajemne członków grup rówieśniczych – zastępów. Tworzone w nich relacje, swoisty duch zastępu – oddziaływają motywująco, wspierają budowanie wspólnego systemu wartości i uwrażliwiają na potrzeby innych.
Organizacja i czlonkowie
Do lokalnych struktur Organizacji należą drużyny harcerek i harcerzy. Przy parafii p.w. św. Antoniego działają drużyny zuchowe, harcerek i harcerzy oraz wędrowników skupione w Szczepie „OSTOJA”.
Ich praca oparta na cotygodniowych zbiórkach jest całoroczna, łącznie z wakacyjnymi obozami harcerskimi.
Do drużyny może wstąpić kazdy młody człowiek chcący samodoskonalić się przez zdobywanie sprawności i stopni, poznawać rówiśników, tworzyć z nimi zastępy i wspólnie sluzyć, przeżywac przygodę w bliskości przyrody, która jest nie tylko ksztaltowaniem charakteru, sztuką przetrwania oraz okazją do wdrożenia postaw pozostających w zgodzie z zasadami ekologii, ale sięgać głębiej – pomaga człowiekowi otoczonemu wytworami cywlilizacji odkrywać zatracone poczucie więzi ze światem, by lepiej zrozumieć miejsce człowieka w świecie, a poprzez obserwację piękna i harmonii natury, bezpośrednio doświadczyć wielkości Stwórcy oraz Jego bliskosci.
Opiekunem duchowym harcerzy drużyn działajacych przy parafii św. Antoniego jest o. Mariusz.
Więcej informacji na: www.szczepostoja.zhr.pl
www.zhr.pl